2025

18/01 - 22/02  - 2025

 Lees hier het prachtige artikel dat Flor Linckens schreef voor Gallery Viewer Magazine

Jus Juchtmans
20241021 (2024)
Acrylic on linen, 120 x 90 cm

Jus Juchtmans
Schilderijen van Jus Juchtmans zijn vijvers waarin je jezelf weerspiegeld ziet. Je kunt erin verdrinken. Het licht zuigt  je naar de diepte, naar de onderstromen, de draaikolken en alles wat onder het oppervlak huist, fonkelt en vibreert.
Wat is er op Juchtmans’ doeken te zien? Niets bijzonders eigenlijk. Vlekken, strepen, lijnen, vlakken, glinstering en kleur. Bij laag scherend licht zie je ook sleepsporen en krassen, minuscule belletjes, putjes soms. Het hoort erbij, want niets is perfect. 
Wat valt er op Juchtmans’ schilderijen dan te zien? Alles. Door de reflectie van de werken worden de kamer, de omgeving, de lucht, de wolken, het licht, de verlichting en zelfs de toeschouwer mee in het werk gezogen. Elk moment is er iets anders te zien. Juchtmans’ werken zijn geen dode materie. Ze leven.

Werken van Juchtmans verbazen omdat Juchtmans in zijn lab, zijn atelier, elke dag nieuwe kleuren uitvindt. Ze verleiden door hun sensualiteit, maar ze zijn niet vrijblijvend, koket of oppervlakkig. Ze laten zich niet zo maar consumeren, ze lokken je uit je tent, ze nodigen je uit om te participeren. Werken van Juchtmans zijn helemaal af, maar niet afgesloten. Ze veranderen op elk moment, want ze zijn kleur en kleur is trilling, wemeling, versnelling.  Schilderijen van Juchtmans functioneren als diamanten. Elk laag breekt het licht anders.
Elk soort licht creëert nieuwe waarnemingen. 
(Korte samenvatting van een tekst van Peter Theunynck)

Paintings by Jus Juchtmans are ponds in which you see yourself reflected. You can drown in them. The light sucks you into the depths, the undercurrents, the whirlpools and everything that lurks, sparkles and vibrates under the surface.
What can be seen on Juchtmans' canvases? Nothing special really. Flecks, stripes, lines, planes, shimmer and colour. In low shearing light, you also see drag marks and scratches, tiny bubbles, pits sometimes. It's part of it, because nothing is perfect. 
So what is there to see in Juchtmans' paintings? Everything. The reflection of the works draws the room, the surroundings, the sky, the clouds, the light, the lighting and even the viewer into the work. Every moment there is something different to see. Juchtmans' works are not dead matter.  They are alive.

Juchtmans' works amaze because in his lab, his studio, Juchtmans invents new colours every day. They seduce by their sensuality, but they are not non-committal, coquettish or superficial. They don't allow themselves to be easily consumed, they lure you out of your tent, they invite you to participate. Works by Juchtmans are completely finished, but not closed. They change at any moment, because they are colour and colour is vibration, swarming, acceleration.  Paintings by Juchtmans function like diamonds. Each layer refracts light differently.
Each kind of light creates new perceptions. 
(Brief summary of a text by Peter Theunynck)

Jus Juchtmans
20240926 (2024)
Acrylic on linen, 50 x 45 cm

Jus Juchtmans (BE)
20230303 (2023)
Acrylic on linen, 50 x 45 cm

John Van Oers
‘Tres Banderitas' (2020)
Plaster, pencil, pigment, cardboard, wood, 30,2 x 16, 7 x 1,8 cm

John Van Oers
“Het uitgangspunt van mijn werk is altijd concreet en niet-abstract. Dit kan een anekdote uit mijn jeugd zijn, iets wat ik heb meegemaakt op reis, een observatie uit mijn directe omgeving, ... Ik ben echter voortdurend bezig met de vraag of een werk in wording niet te duidelijk is. Ik heb de neiging om te stileren, te abstraheren of figuratieve elementen weg te laten. In deze metamorfose transformeert het werk en wordt de persoonlijke oorsprong vervangen door een meer universele essentie. Wat ooit duidelijk was, wordt gehuld in mysterie. Kunst creëren is een dans van verbergen en onthullen, een delicaat samenspel van verbergen en onthullen.”

Als beeldhouwer ontwikkelde John Van Oers een heel eigen universum door middel van terugkerende vormen die hij afzwakt door ze te verkleinen: stadslandschappen, zwembaden, buiten- of binnenarchitectuur, tribunes, slagbomen, ramen, trappen, enz. Men herkent onmiddellijk zijn “touch” wanneer men een van zijn sculpturen tegenkomt.

Deze bijzonderheid is niet alleen te danken aan de herhaling van de vormen die hij creëert en aan de buitengewone zuiverheid die ze kenmerkt, maar ook aan de geest die ze bewoont en die ze uiterst levendig maakt, zeer aanwezig in de ruimte. Zijn sculpturen zijn bewoond: door gedachten, door reflectie, door een verlangen om in minimale vormen iets te materialiseren dat als de ziel van plaatsen zou zijn, de essentie van dingen.

“The starting point of my work is always concrete and non-abstract. This can be an anecdote from my youth, something I experienced while traveling, an observation from my immediate surroundings, ... I am, however, constantly occupied with the question of whether a work in the making is not too clear. I tend to stylize, abstract, or strip away figurative elements. In this metamorphosis, the work transforms, and the personal origin is replaced by a more universal essence. What once was clear becomes shrouded in mystery. Creating art is a dance of concealment and revelation, a delicate interplay of hiding and unveiling.”

As a sculptor, John Van Oers developed a very distinctive universe through recurring forms that he declines by miniaturizing them: urban landscapes, swimming pools, exterior or interior architecture, grandstands, barriers, windows, stairs, etc. One immediately identifies his "touch" when coming across one of his sculptures.

This singularity is due not only to the recurrence of these forms that he creates and to the extraordinary purity that characterizes them, but also to the spirit that inhabits them and that makes them extremely alive, very present in space. His sculptures are inhabited: by thought, by a reflection, by a desire to materialize in minimal forms something that would be like the soul of places, the essence of things.

John Van Oers (BE)
Sea Wall Antenna (2024)
Plaster, steel, pigment, pencil, 20,8 x 20,3 x 8,7 cm

John Van Oers (BE)
‘ZOT’ (2022)
Porcelain plaster, pigment, felt, 21 x 8.8 x 7 cm

Dave Meijer
Ateliervenster / Studio Window [04] - 2024
Oil on canvas/panel, 21 x 30 cm

Dave Meijer (NL)
‘Ateliervenster / Studio Window’ (2024) - L 36
Oil on panel, 21,5 x 35,5 cm
sold

 

Dave Meijer
Dave Meijer behoort tot het soort schilders voor wie het schilderen een moeizaam proces is. Langzaam wordt het beeld aan de materie ontworsteld. Steeds moet de schilder corrigeren, bijwerken, verf weghalen, wegschuren, nieuwe lagen verf opbrengen. Meer dan eens gebeurt het dat het schilderij uiteindelijk vast komt te zitten in de verf. De openheid is verloren gegaan en het proces begint van voren af aan.
Eindeloos zoekt hij naar het ultieme beeld, waarin hij nastreeft dat het schilderij alleen in zichzelf waar is en gerechtvaardigd wordt in verhouding tot de dagelijkse omgeving waarin hij verblijft en zijn werk tot stand komt.  
Al zijn werken maken de indruk te bestaan uit imperfecties, uit het tegen elkaar aan wrikken van ongelijke delen, zoals het land, de lucht en het water ongelijksoortig zijn en met elkaar wringen. Het schilderij mag nooit helemaal af zijn. Het moet nog iets in het vooruitzicht stellen.
Dit streven vinden wij terug in zowel de autonome schilderijen als in omvangrijke serie achtige reeksen. Elke reeks vormt één onlosmakelijk geheel waarbij ieder deel een vaste plaats in het grid heeft en waarbij de delen met elkaar de werking van een monochroom schilderij vormen: Het kader wordt denkbeeldig doorbroken tot in het oneindige.

Dave Meijer belongs to the kind of painters for whom painting is a laborious process. Slowly, the image is wrested from the material. The painter constantly has to correct, touch up, remove paint, sand away, apply new layers of paint. More than once it happens that the painting eventually gets stuck in the paint. The openness is lost and the process starts from scratch.
Endlessly, he searches for the ultimate image, in which he strives for the painting to be true only in itself and justified in relation to the everyday environment in which he resides and his work is created.  
All his works give the impression of being made up of imperfections, of prying unequal parts against each other, just as the land, the sky and the water are disparate and twist with each other. The painting should never be completely finished. It must still have something ahead of it.
We find this aspiration in both autonomous paintings and extensive series-like sequences. Each series forms one inseparable whole where each part has a fixed place in the grid and where the parts together form the effect of a monochrome painting: The frame is imaginary broken into infinity.

Dave Meijer
‘Ateliervenster’ / ‘Studio Window’  L 34 (2024)
Oil on panel, 30 x 21.5 cm